Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Τα 13 πράγματα που δεν κάνουν οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι

Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά ψυχικής αντοχής που πρέπει να διαθέτει κάποιος για να μετατρέψει την αποτυχία σε επιτυχία;


Πέρα από τη σωματική δύναμη και την καλή κατάσταση υγείας που απαιτείται να έχει κανείς, η ψυχική και διανοητική δύναμη κρίνεται πιο σημαντικός παράγοντας, όπως αναφέρεται σε άρθρο στο περιοδικό Forbes.
Οι διανοητικά και ψυχικά δυνατοί άνθρωποι καταφέρνουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους, τις σκέψεις τους και τη συμπεριφορά τους με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να αποβαίνει θετικός για επίτευξη ενός στόχου στη ζωή τους.
Σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια Amy Morin παρακάτω παρατίθεται μια λίστα, με μερικά πράγματα που ακολουθούν οι διανοητικά ισχυροί άνθρωποι, και τα οποία αν τα ακολουθήσετε ενδεχομένως να σας βοηθήσουν να γίνεται κι εσείς πιο… «δυνατοί».
Οι διανοητικά ισχυροί άνθρωποι…:
1. Δεν χάνουν χρόνο με το να λυπούνται τον εαυτό τους για αυτά που τους συνέβησαν, για το «πώς ήρθαν τα πράγματα», ή για το πώς τους συμπεριφέρθηκαν άλλοι. Αντίθετα, αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και του ρόλου τους στη ζωή και αντιλαμβάνονται ότι η ζωή δεν είναι πάντοτε δίκαιη.
2. Δεν γίνονται υποχείρια άλλων. Δεν επιτρέπουν σε άλλους να πάρουν τον έλεγχο από τα χέρια τους και δεν επιτρέπουν σε κάποιον άλλο να έχει εξουσία επάνω τους. Δε θα έλεγαν για παράδειγμα την εξής φράση: «Το αφεντικό μου με κάνει να νιώθω άσχημα», κι αυτό γιατί καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι ελέγχουν τα συναισθήματά τους και τον τρόπο που αντιδρούν στις καταστάσεις.
3. Δεν προσπαθούν να αποφύγουν μια αλλαγή. Αντίθετα, καλωσορίζουν κάθε θετική αλλαγή και είναι πρόθυμοι και ευέλικτοι. Καταλαβαίνουν ότι η αλλαγή είναι αναπόφευκτη και πιστεύουν στις ικανότητές τους να προσαρμόζονται στις καταστάσεις.
4. Δε σπαταλούν ενέργεια σε πράγματα που δε μπορούν να ελέγξουν. Για παράδειγμα δε θα ακούσετε κάποιον «διανοητικά ισχυρό» να παραπονιέται για μια βαλίτσα που χάθηκε στο αεροδρόμιο ή για την κίνηση στους δρόμους. Αντίθετα, επικεντρώνονται σε αυτά που μπορούν να ελέγξουν στη ζωή τους. Αναγνωρίζουν ότι μερικές φορές το μόνο πράγμα που μπορούν να ελέγξουν είναι η συμπεριφορά και η στάση τους.
5. Δεν προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους πάντες. Αναγνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται να ευχαριστούν τους πάντες όλη την ώρα. Δεν φοβούνται να πουν όχι ή να εκφράσουν τη γνώμη τους όταν χρειάζεται. Προσπαθούν να είναι ευγενικοί και δίκαιοι, όμως δεν ασχολούνται με κάποιον ο οποίος ενοχλείται επειδή απλά δεν… «έγινε το δικό του».

6. Δε φοβούνται το ρίσκο. Δεν παίρνουν απερίσκεπτες ή ανόητες αποφάσεις, αλλά δε φοβούνται να πάρουν ρίσκο όταν έχουν υπολογίσει όλους τους πιθανούς κινδύνους. Ζυγίζουν τις καταστάσεις προτού πάρουν μια μεγάλη απόφαση και είναι πλήρως ενημερωμένοι για την πιθανότητα αναποδογυρίσματος.
7. Δε δίνουν δεκάρα για το παρελθόν. Δεν χάνουν χρόνο με το να σκέφτονται ή ευχόμενοι για το πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Αναγνωρίζουν το παρελθόν και προσπαθούν να μάθουν από τις εμπειρίες τους. Ζουν για το παρόν και σχεδιάζουν το μέλλον.
8. Δεν επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων και των συμπεριφορών τους και μαθαίνουν από τα λάθη τους. Δεν τα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά, αλλά προχωρούν μπροστά και φροντίζουν να λαμβάνουν πιο σωστές αποφάσεις στο μέλλον.
9. Δεν υποβαθμίζουν την επιτυχία των άλλων. Αναγνωρίζουν και χαίρονται με την επιτυχία των τρίτων. Δε ζηλεύουν ή νιώθουν εξαπατημένοι, όταν κάποιος άλλος τους ξεπερνά. Αντίθετα, αναγνωρίζουν ότι η επιτυχία είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και είναι πρόθυμοι να δουλέψουν σκληρά για να απολαύσουν και το δικό τους μερίδιο σε αυτήν.
10. Δεν τα παρατάνε μετά από μια αποτυχία. Δε βλέπουν την αποτυχία ως ένα λόγο για να τα παρατήσουν. Αντίθετα, τη βλέπουν ως μια ευκαιρία για να ωριμάσουν και να βελτιωθούν. Είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν να προσπαθούν μέχρι να το καταφέρουν.
11. Δε φοβούνται τις στιγμές που είναι μόνοι. Μπορούν να αντέξουν να είναι μόνοι και δε φοβούνται τον «ήχο» της ησυχίας. Δε φοβούνται να μείνουν μόνοι με τις σκέψεις τους και χρησιμοποιούν το χρόνο αυτό για να γίνουν ακόμη πιο παραγωγικοί. Απολαμβάνουν την παρέα του… εαυτού τους και δεν εξαρτώνται από άλλους για συντροφιά και διασκέδαση όλη την ώρα, αλλά τους αρέσει και όταν είναι μόνοι τους.
12. Δε νιώθουν ότι ο κόσμος τους χρωστά κάτι. Δεν αισθάνονται ότι δικαιούνται πράγματα στη ζωή «έτσι απλά». Αναζητούν τις ευκαιρίες που υπάρχουν, βασιζόμενοι στα χαρίσματα και τις ικανότητές τους.
13. Δεν περιμένουν άμεσα αποτελέσματα. Αφιερώνουν όσο χρόνο χρειάζεται και αναγνωρίζουν ότι η πραγματική αλλαγή χρειάζεται χρόνο για να… πετύχει.

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Μικρά Αγγλία και δύο κραυγές της Ρέας Βιτάλη / Protagon


Η κραυγή μ΄ έχει στοιχειώσει.
Δεν χρειάστηκε να μου πει περισσότερα. Κατάλαβα αμέσως σε τι αναφέρονταν. Η συγκεκριμένη κραυγή, μου είχε σηκώσει την τρίχα από το τρέιλερ της ταινίας ακόμα. Ναι! Έτσι ακριβώς. Μου ξέβρασε τη ζωώδη μου φύση. Εκεί που το σώμα οπλίζει και αντιδρά καθαρά, αυτόνομα και αυτόματα. Μου σήκωσε την τρίχα.
Το έργο «Μικρά Αγγλία» προβάλλεται εδώ και καιρό στους κινηματογράφους και χιλιάδες άνθρωποι σπεύδουν. Προτρέποντας ο ένας τον άλλον, σε μια σκυταλοδρομία συγκίνησης, παραδοχής, περηφάνιας, ελληνικότητας... χαμένης ή σαν υπενθύμιση ελληνικότητας. Είναι επιτυχία. Μα εγώ, επέλεξα σήμερα, απ΄ όλο το έργο ν΄ αναφερθώ σε δυο κραυγές. Διαφορετικής κατεύθυνσης. Τόσο... όσο... οι ταξιδιώτες στους κυλιόμενους διαδρόμους των αεροδρομίων. Ο ένας να πηγαίνει, ο άλλος να έρχεται. Η μια κραυγή, να αναστατώνει το σύμπαν όλο, εξωτερικεύοντας τον θρήνο, η άλλη να σκάβει εσωτερικά, να φτάνει στα σκοτάδια της ψυχής, μια κραυγή που ποτέ δεν βγήκε.
Δυο κραυγές, άσπρος καμβάς, ν΄ απλώσεις (αν διαθέτεις) ηθοποιία. Ρισκαδόρικες κραυγές. Κατέληξαν συγκλονιστικές!
Η μια της Όρσας, αποδοσμένη από την ηθοποιό Πηνελόπη Τσιλίκα, μόλις έμαθε τον θάνατο του αιώνιου, ανεκπλήρωτου έρωτά της. Κραυγή σεισμός που πήγε κι έφερε τον τόπο και τον κόσμο όλον. Γιατί δεν είχε πια τίποτα να κρύψει, γιατί ξεχείλισαν όσα έκρυβε. Κι ήταν πολλά. Κι ήταν πολλά και τα χρόνια. Και σε δευτερόλεπτα, με ταχύτητα αποκριάτικης σερπαντίνας, ξεδίπλωσε μπροστά στα μάτια μας χίλια συναισθήματα. Αρχίζοντας μ΄ ένα παράταιρο χαμόγελο που προχωρούσε θαρρείς να ξεδιπλώσει γέλιο... Της μη παραδοχής, του «δεν μπορεί να ‘ναι αλήθεια», το έστριψε αυτόματα κι άπλωνε κι άπλωνε κι άπλωνε κι άπλωνε συναισθήματα... Πώς το κατάφερε! Τέτοια σχοινοβασία! Γέλιο, κλάμα. Ζωή, θάνατος! Ακρογωνιαία συναισθήματα.
Η άλλη «κραυγή» ήταν της μάνας Μίνας, αποδοσμένη από την ηθοποιό Αννέζα Παπαδοπούλου, όταν ο άνδρας της επιστρέφοντας οριστικά από τα καράβια, σε μια σκηνή τη ρωτάει «τι σόι άνθρωπος είσαι εσύ;». Κι κει... «Τι σόι άνθρωπος είμαι εγώ;»... Ενώ περιμένεις να γίνει σεισμός και καταποντισμός, τα μάτια δίνουν όλη την παράσταση. Βουβή παράσταση. Κραυγή-σιωπή. Αντίστροφη. Εσωστρεφής. Σκίζει στήθια, ανοίγει στέρνο και κρύβεται και χώνεται και κρύβεται και κρύβεται όλο και πιο βαθιά, όσο πιο βαθιά μπορεί... γιατί... Φτάνει τη μοναξιά στο πιο οδυνηρό κρεσέντο της. Εκεί που συναντιέται με μια απλή, συνηθισμένη λαϊκή έκφραση, παράπονο και θρήνο ψυχής μαζί... κάτι σαν «Τι να σου λέω τώρα κι εσένα! Τι να καταλάβεις, κακομοίρη....».
Λάτρεψα το Μικρά Αγγλία. Της συγκλονιστικής πένας της Ιωάννας Καρυστιάνη, της κινηματογραφικής εμπειρίας, του στίγματος, της εικόνας, της ματιάς του Παντελή Βούλγαρη. Λάτρεψα τη «θεατρικότητα» μιας κινηματογραφικής ταινίας.
Υ.Γ.: Αν θέλετε και μερικές ενστάσεις μου, θα γκρίνιαζα για τον ήχο, για τη μουσική που δεν μας ακολούθησε όταν φύγαμε από το σινεμά και για το τέλος που επιλέχθηκε. Τι ωραία θα ήταν να τελείωνε στον διάλογο των δυο αδελφών «αν είχαμε σπουδάσει, αν εργαζόμασταν, αν μιλούσαμε»... Ας είναι αυτά τα μόνα -κρίμα- αυτής της εξαιρετικής ταινίας.